Het idee van tweelingzielen oefent een diepe aantrekkingskracht op jullie uit, maar is potentieel ook erg gevaarlijk, omdat het zo ingevuld kan worden dat het de emotionele afhankelijkheid en de ‘geboortepijn’ die er in een ieder is, aanwakkert in plaats van oplost. Dit gebeurt wanneer je het begrip tweelingziel zo opvat, dat er een ander is die jou perfect aanvult en jou ‘heel’ maakt. Dit is het idee van de tweelingziel als wederhelft. Dit is geen goed idee. Je gaat er dan van uit dat je de eenheid en de geborgenheid die je ten diepste mist, in een ander zult vinden die perfect geschikt is voor jou.
Wat is het niet?
Dit onvolwassen idee van tweelingzielen beschouwt de zielen dus als twee helften die samen een eenheid vormen. Meestal gaat het om een vrouwelijke en een mannelijke helft. Dus niet alleen suggereert dit idee dat jij in jezelf onvolkomen bent, het betekent ook nog eens dat jij wezenlijk ‘mannelijk’ of ‘vrouwelijk’ bent. Je kunt wel zien dat deze opvatting van tweelingzielen spiritueel gezien niet heilzaam is. Het maakt je afhankelijk van iets buiten je. Het ontkent de goddelijkheid van jouw wezen, die inhoudt dat jij ALLES bent, mannelijk en vrouwelijk, en dat je heel en volkomen bent in jezelf. Het creëert allerlei illusies die je verder weg van huis brengen. En met huis bedoel ik dan je eigen ik, je God-zijn in jezelf. Niemand is bedoeld als wederhelft voor een ander.
Wat is het wel?
Tweelingzielen bestaan wel, en ze zijn letterlijk wat het woord zegt: het zijn tweelingen. Het zijn zielen met eenzelfde ‘grondtoon’, of je zou kunnen zeggen met eenzelfde geboortetijd, net zoals dat met biologische tweelingen het geval is. Die geboortetijd, dat unieke moment in plaats en tijd, staat dan voor: een unieke gevoelslading of ‘toon’ in de ziel die tot aanzijn komt. Deze is in beide zielen gelijk, maar toch zijn het volledige eenheden op zich. Ze zijn niet afhankelijk van elkaar op enigerlei wijze. Ze zijn niet mannelijk of vrouwelijk. Ze zijn wel letterlijk ‘gelijkgestemd’.
Waarom zijn er tweelingzielen? Waarom bestaan ze? Aha……jullie denken vaak dat de bestaansreden voor iets gelegen is in een leerproces dat het teweegbrengt. Maar dat is niet zo bij tweelingzielen. De reden dat tweelingzielen bestaan is niet dat je daarvan iets kan leren. Tweelingzielen hebben geen functie binnen de dualiteit.
Je ontmoet je tweelingziel dan ook pas wanneer je de dualiteit ontstijgt. En dat wil zeggen: wanneer je je weer identificeert met de God in jezelf, die heel en ongedeeld is en die in de dualiteit elke vorm kan aannemen die ze wil. Tweelingzielen ontmoet je weer op de terugreis naar huis.
Van afgescheiden naar heelheid
Laten we nog even terugkeren naar de heenreis. Op het moment dat jij de eenheidstoestand verlaat en individu wordt, stap je de dualiteit in. Er is opeens donker en licht, groot en klein, ziek en gezond, etcetera. De werkelijkheid is gespleten. Je hebt geen referentiekader meer voor wie jij ten diepste bent. Eerst ontleende jij je identiteit aan het ‘deel-van-een-geheel zijn’. Nu ben je een losgeslagen deeltje dat het geheel kwijt is. Maar nu gaat er, zonder dat je dat weet, iemand met je mee die precies gelijk is aan jou, die hetzelfde stukje eenheid bewaart als jij, van vóór jullie geboorte. Er is iets dat jullie samenbindt, dat niet van de dualiteit is. Jij hebt een stukje eenheidsbewustzijn met je meegenomen, dat qua vorm en inhoud precies zo aanwezig is in je tweelingziel.
Nu gaan jullie beiden op reis, een lange reis, door vele ervaringen heen. Beiden ervaren jullie de uitersten van dualiteit, om langzamerhand te ontdekken dat jullie kern of wezen niet ín de dualiteit ligt, maar daarbuiten; in iets, wat daaraan ten grondslag ligt. Zodra je je dit realiseert, begint de terugreis. Je gaat dan geleidelijk aan minder aandacht hebben voor dingen die buiten je liggen: bijvoorbeeld macht, roem, geld, aanzien. Je snapt steeds beter dat het niet gaat om wát je ervaart, maar om hóe jij het ervaart. Jij schept je eigen geluk of misère door jouw bewustzijnstoestand. Je gaat de kracht van je eigen bewustzijn ontdekken.
En dan weer samen..
Als je door alle dalen en pieken bent heengegaan in het ervaren van jezelf door de dualiteit heen, komt er een moment waarop je je tweelingziel ontmoet. In die ander herken je jezelf en door die herkenning word je je weer bewust van wie jij ten diepste bent. De ander is jouw referentiekader, in die zin dat jij het meest zuivere van jezelf gespiegeld ziet in de ander. (Dus geen spiegel voor dualiteit -schaduwdelen) En deze spiegeling bevordert je terugreis, helpt je als een tussenstapje of trapje tussen jouw individu zijn en jouw eenheid met het goddelijke.
Van 2 naar samen 3
Uiteindelijk zijn we allemaal één. We worden gedragen door een energie die hetzelfde is in ons allen. Tevens is er individualiteit in ons allen. De tweelingziel is de schakel tussen individu en eenheid. Het is een geleidende schakel. Als je je met je tweelingziel verbindt, bewust en concreet, zal dit leiden tot de schepping van iets nieuws: een derde energie wordt geboren uit hun samenzijn. Die energie heeft altijd iets creatiefs, scheppends in zich en helpt eenheid tot stand te brengen op een grotere schaal dan alleen hen tweeën. Tweelingzielen voelen zich innerlijk uitgenodigd om het eenheidsbewustzijn dieper te verankeren op aarde, op een manier die bij hen past. Zo vormt de tweelingziel-liefde een verbindende schakel tussen het ‘enig’ (uniek) zijn en het eenheidsbewustzijn.
Er is een diepe innerlijke band tussen tweelingen, maar dit neemt niet weg dat zij volledige eenheden op zichzelf zijn. Hun samenkomen brengt vreugde en liefde, hun ontmoeting schept creativiteit en zelfverwerkelijking en zij steunen elkaar zonder dat zij in de valkuil van emotionele afhankelijkheid of verslaving vallen. De liefde tussen tweelingzielen is niet bedoeld om elkaar aan te vullen en heel te maken, maar om iets nieuws te creëren: niet twee maken één, maar twee maken drie.
Helen van de kosmische geboortepijn
Ooit ontmoet je je tweelingziel – en laat dit innerlijke weten je genoeg zijn. Probeer verder geen verwachtingen te koesteren die je weghalen uit het hier-en-nu. Waarom het nú gaat is dat je je ten diepste realiseert dat de geborgenheid en de liefde die je diep van binnen zoekt, die ene wezenlijke geborgenheid die je ooit hebt gekend in je ziel, dat die in jou zelf ligt. Het gaat erom dat je beseft dat die absolute zelfacceptatie jou door geen ander geschonken kan worden, ook al zou die ander dat erg graag willen.
Niet alleen in liefdesrelaties, maar ook in ouder-kind relaties, is er een verleiding om een absolute eenheid of geborgenheid in de ander te willen terugvinden. Een ouder die een kind alles wil zien verwerkelijken wat hij zelf niet heeft gedaan, of een kind dat blijft wegschuilen bij de ouder en de ouder als zijn absolute toevluchtsoord beschouwt.
Het is belangrijk je bewust te worden van de onderliggende dynamiek, de onbewuste drijfveren in je relaties, en deze in het licht van je bewustzijn te helen. Het heimwee naar thuis wordt niet opgelost door of in een relatie. Jezelf te voelen en te kennen in je volle glorie, in je volledige licht, dát is de bestemming van je reis.
Jullie zullen ook niet terugkeren naar de toestand van eenheid waaruit je geboren bent. Dit was een embryonale toestand. Jullie zijn nu volwassen goden aan het worden. Jullie zijn nu bezig vanuit jezelf een veld van absolute geborgenheid en liefde te creëren en daarin anderen te laten delen zonder hen te verplichten, zonder hen te dwingen. Dat is het wezen van God: onvoorwaardelijke liefde zijn en dit om je heen verspreiden zonder enige agenda, zonder enige berekening.
Wees er voor jezelf
Wanneer gevoelens van eenzaamheid en verlatenheid je overmannen, neem dan het kind in jezelf op schoot. Zie het verwonde kind in jezelf aan. Het verlangt naar de absolute geborgenheid die het ooit kende, als embryo. Het wil die geborgenheid weerspiegeld zien in het gezicht van je partner, in het gezicht van je kind, in het gezicht van je moeder of vader, in het gezicht van een therapeut………. Laat dat kind dan jouw eigen gezicht gezien. Jij bent er voor dat kind. Jij bent bedoeld om dat kind te helen en te koesteren op de meest absolute manier waarvan je kunt dromen. Ik kan alleen een richting aanwijzen. Jullie zijn zelf de verlossers van jezelf.
