We kunnen elkaar zo vaak en op vele manieren verlaten. We denken bijvoorbeeld dat iemand ons alleen kan verlaten door fysiek weg te gaan. Of we denken dat iemand ons alleen kan verlaten door voor altijd of lange tijd weg te gaan. Maar iemand kan ons ook verlaten door ons niet te zien.
Niet -volledig- te zien voor wie we zijn. Niet te zien wat onze werkelijke intenties achter bepaald gedrag zijn. Of onze liefde niet volledig zien of kan ontvangen.. Iemand kan ons verlaten doordat diegene zich niet helemaal kan geven aan ons en daardoor soms dichtbij kan zijn, maar nooit helemaal of zich na nabijheid weer meer terugtrekt.. We kunnen vele keren verlaten worden zonder dat het lijkt of dat iemand ons werkelijk verlaat.
Als we verlaten worden zijn we (even) weer alleen. We voelen ons niet gezien en op waarde geschat. We mogen er niet zijn. We zijn niet genoeg. En als we dit zo voelen, dan is het ook de bedoeling dat we dit voelen. Dan zat dit gevoel al ons en komt dit omhoog door de situatie. En zo lang we nog middenin het proces van verwerking van deze gevoelens zitten, zullen we de situatie nog niet helder zien en ons aangetrokken blijven voelen tot de situatie met de ander waarin we ons steeds weer verlaten voelen.
Totdat we ineens steeds meer onszelf gaan zien. Totdat we ineens meer in onze kracht komen te staan en hierdoor aanwezig zijn in onszelf en onszelf dus niet meer verlaten. Ik ben hier bij mij. Ik ben er voor mij. Ik laat me verlaten maar ik blijf bij mij. Dan gaan we de situatie ineens steeds meer helder zien. Dan gaan we meer op onszelf vertrouwen. Op ons gevoel. Dan kan iemand ons verlaten maar ik blijf bij mij.
